(Για τα γενέθλια της Ελίνας)
Αύγουστος 2001 –Αύγουστος 2016. 15 χρόνια πέρασαν. Σαν να ήταν χθες, όταν πρωτοείδα ένα πλασματάκι τόσο μικρό και τόσο ευάλωτο, αλλά και τόσο αξιαγάπητο. Αν θα ήθελα να προσδιορίσω την ευτυχία, θα έλεγα ήταν εκείνες οι στιγμές. Τότε που με αποκαλούσαν Χαζομπαμπά. Τον επόμενο Αύγουστο γιορτάσαμε για πρώτη φορά τα γενέθλια της σε ένα εξοχικό στον Κάλαμο που νοικιάζαμε. Έσβησε το ένα και μοναδικό κεράκι στην τούρτα. Ένα μικρό ζουζουνάκι που περπατούσε. Όλα τότε ήταν αλλιώς. Όνειρα, προσδοκίες, ελπίδες και σχέδια. Όλα ήταν δυνατά, όλα τα παλεύαμε. Και πιστεύαμε ότι θα αλλάξουμε τα πράγματα για τα παιδιά μας.
15 χρόνια πέρασαν…. και τι χρόνια. Ο βασιλιάς ήτανε γυμνός και εμείς καμωνόμασταν ότι δεν το βλέπουμε. Τώρα θα σβήσουμε 15 κεράκια. Όχι όπως τότε. Τώρα κάνουμε δήθεν βόλτες σε έρημους δρόμους πνιγμένους απ’ τα εκατοντάδες ενοικιάζεται. Γράμματα στοιβάζονται σε εισόδους, ζητιάνοι και πρεζάκια στοιβάζονται σε πεζοδρόμια, άνεργοι στοιβάζονται σε ατέλειωτα βιογραφικά, πρόσφυγες στοιβάζονται σε στρατόπεδα και οι νέοι μας, η ελπίδα της πατρίδας μας φεύγουν και μας εγκαταλείπουν για άλλες χώρες.
15 χρόνια και δεν άλλαξε μόνον ο αριθμός των κεριών. Έτσι και αλλιώς αυτό δεν γίνεται. Άλλαξαν πολλά. Πρώτον έφυγαν αγαπημένα πρόσωπα. Δεύτερον ήρθαν πρόσωπα που λατρεύουμε και τρίτον δεν αισθανόμαστε αυτό το διαφορετικό, το μεγάλο που αισθανόμασταν τότε. Και αυτό δεν είναι επειδή μεγαλώσαμε και ίσως βαρύναμε. Δεν είναι αυτό.
Είναι αυτή η ριμάδα η ελπίδα, η προοπτική. Είναι αυτό που κάνεις σχέδια, που βλέπεις ένα μέλλον δύσκολο, αλλά ανοιχτό για τα παιδιά σου, για τους νέους ανθρώπους. Είναι αυτό που κάποτε το είχαμε μέσα μας και το παλεύαμε και τώρα πάει να σβήσει. Όχι δεν είναι ότι δεν αλλάξαμε τον κόσμο….είναι η πιο μεγάλη ήττα που κινδυνεύουμε να υποστούμε: φαίνεται ότι δεν το πιστεύουμε πια. Είναι αυτό που το ακούς και ανατριχιάζεις: «Η Ελλάδα πέθανε, φίλε, πεθαίνουμε σαν λαός. Κάναμε τον κύκλο μας χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα…και πεθαίνουμε» Ανατριχιαστικό και μακάβριο. Και τα παιδιά μας τι θα γίνουν ρε φίλε; Τι θα γίνει η πατρίδα μας;
Τώρα θα σβήσουμε τα 15 κεράκια. Το κοριτσάκι μας μεγάλωσε, έγινε κοπελάρα, διανύει την εφηβεία με τις χαρές και τις λύπες στις ακρότητες τους, τις υπερβολές. Βλέποντας την εικόνα της παίρνω θάρρος και δύναμη να συνεχίζω να παλεύω. Δεν θα παρατήσω τα όπλα. Κάπου θα υπάρχει η ελπίδα. Προς το παρόν και μέχρι να την βρούμε να μην επιτρέψουμε στον πόνο, τη μιζέρια, την κατάθλιψη να μας αγγίξουν.
Τώρα θα σβήσουμε τα 15 κεράκια. Και αν κάπου έσπασαν κάποιοι κρίκοι και διαταράχθηκε η συνέχεια και αν διαταράχθηκε η Ιστορία, εμείς συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ο πολιτισμός δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην ιστορία. Σαν η Ιστορία να γίνεται απόλυτη σιωπή….να μην έχει να προσφέρει τίποτα. Σαν να είναι αφυδατωμένη…..να μην την υπολογίζει κανείς. Κάποιος ήχος θα έμεινε, όμως, όταν η μνήμη είχε χαθεί. Αυτός ο ήχος έχει καταγραφεί στην ψυχή μας…..και αυτή δεν μπορούν να την ξεριζώσουν…..
Να αναδιπλωθώ, να ξεσκονίσω τα ρούχα μου, να σκουπίσω τα μάτια μου και να δώσω χαρούμενη όψη στην ευχή μου:
….. «άσπρα καράβια τα όνειρα σου κορίτσι μου..» Κάτασπρα τα όνειρα σου, ταξιδιάρικα…να μην βαλτώσουν στις λάσπες, που είναι πολλές γύρω μας. Και, κυρίως, να μην κουραστούν ποτέ να σ’ αγαπούν όσοι σ΄ αγαπούν…Και αν κουραστούν να μην φύγουν….να μην σ’ εγκαταλείψουν.
αναδημοσίευση από το fb του Σπύρου Τζόκα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου