Ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

Συνάντηση αντιπροσωπίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και τον πρόεδρο της ΕΤΕ ΔΕΗ «Αναγκαία η υπεράσπιση του Δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ»

Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αποτελούμενη από τους βουλευτές Θανάση Πετράκο και Ευγενία Ουζουνίδου, καθώς και τη Νανή Πολίτου, μέλος του τμήματος Ενέργειας, συναντήθηκε σήμερα, 28/11/2012, στα γραφεία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, με τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ , Νίκο Φωτόπουλο και τον Άγγελο Βλαστό, πρόεδρο της ΕΤΕ.

Οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων ενημέρωσαν την αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για τα αποτελέσματα του 9μηνου της ΔΕΗ, καθώς και για τις κυβερνητικές παρεμβάσεις που δημιουργούν εμπόδια στην κερδοφορία της ΔΕΗ υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων και ταυτόχρονα αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν υψηλότερο κόστος ενέργειας. Επισήμαναν τις βασικές αιτίες που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση της ΔΕΗ, κι έχουν να κάνουν, όπως ανέφεραν, με:

-τον μηχανισμό ανάκτησης μεταβλητού κόστους ιδιοπαραγωγής,

-τον εξαναγκασμό της Δημόσιας Επιχείρησης να κάνει τεράστιες αγορές ενέργειας από κρατικοδίαιτους επενδυτές,

-τον ΕΦΚ (σε: ντίζελ, μαζούτ, φυσικό αέριο),

- το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις επέτρεψαν και επιτρέπουν στους «αεριτζήδες» να υφαρπάζουν πελάτες της ΔΕΗ, εμποδίζοντας τον υγιή ανταγωνισμό.

-τα χρέη του Δημοσίου και των μεγαλο-ιδιωτών που μαστίζουν τη Δημόσια επιχείρηση.

Παράλληλα πρότειναν την επέκταση του κοινωνικού- οικιακού τιμολογίου και εξέφρασαν τη διαφωνία τους ως προς τις αυξήσεις των τιμολογίων ρεύματος. Τέλος, ανέφεραν πως η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ έχει προχωρήσει σε μια σειρά από νομικές παρεμβάσεις για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της ΔΕΗ τόσο σε εθνικό όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.

Από την πλευρά της, η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αφού συνεχάρη τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ για την πρόσφατη επανεκλογή του, τόνισε ότι ο Ενιαίος και Δημόσιος Χαρακτήρας της ΔΕΗ, μιας εταιρείας στρατηγικής σημασίας για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, είναι και θα είναι βασική επιδίωξη μιας μελλοντικής κυβέρνησης της Αριστεράς. Ταυτόχρονα υπογράμμισε πως η συγκυβέρνηση των Μνημονίων θα βρει εμπόδιο της τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, σε κάθε ενέργειά της που αποσκοπεί στην απαξίωση της ΔΕΗ. Τέλος, η αντιπροσωπεία σημείωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα προβεί σε σειρά από κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις και κινηματικές δράσεις, ώστε να αποτραπούν οι κυβερνητικές προσπάθειες για το ξεπούλημα της ΔΕΗ.

To Γραφείο Τύπου

ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ ΚΛΑΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡ. ΕΡΓΑΖ. Δ Ε Η

Τα λιανοτραγουδα -Φλερη Νταντωνακη,Δημητρης Ψαριανος

Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΡΙΛΙΖΑ !

                                     Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Ποιος να το έλεγε ότι θα το ζήσουμε κι αυτό: Η πιστή Μαριλίζα να αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ! Μετά από 32 χρόνια συμμετοχής σε όλα τα πάνω, τα κάτω, τα δεξιά και τα αριστερά του κινήματος, να δηλώνει ότι δεν μπορεί πλέον να παραμένει σ’ αυτή τη μαύρη σκιά του πάλαι ποτέ ηλιακού κόμματος. Και δεν μιλάμε εδώ για τη Μπιρμπίλη, τη Δαμανάκη, τον Γερουλάνο –για λαθρεπιβάτες που είδαν φως κι ανέβηκαν. Για την Ξενογιαννακοπούλου μιλάμε, που στεκόταν πάντα κοντά σους μηχανοδηγούς, ήταν παρούσα σε όλες τις φάσεις του κινήματος και δεν ζαλίστηκε σε όλες τις καμπές του.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: ο Λοβέρδος διαπράττει κόμμα, ο Χρυσοχοΐδηςψάχνει την τσέπη του για κάποια συνταγή, ο Παπανδρέου διαλέγεται με τους Αμερικανούς φοιτητές για το πώς οι λαοί από ελεύθεροι γίνονται δούλοι. Πλείστοι όσοι βουλευτές δεν ακολουθούν το δρόμο του μνημονίου, χιλιάδες στελέχη οικουρούν. Και η Μαριλίζα παίρνει το καπελάκι της και πάει στο καλό. Μπορούμε συνεπώς να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα: Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ. Η Μαριλίζα είναι η υπογραφή στη ληξιαρχική πράξη του θανάτου του. Το ισχυρό πολυσυλλεκτικό κόμμα που ασκούσε ή διεκδικούσε την εξουσία σχεδόν σαράντα χρόνια μας άφησε χρόνους. Πάπαλα.

Θα σέρνεται βέβαια για ένα χρονικό διάστημα ακόμα στα πατώματα της πολιτικής σκηνής. Θα δίνει τον οβολό του στον Σαμαρά και θα παρέχει στήριξη στην πολιτική που κατέστρεψε τη χώρα και το ίδιο. Θα πιστεύει ότι ζει και δεν θα είναι σε θέση να μυρίσει ούτε τα αποκαΐδια από τις φωτιές που άναψε στην κοινωνία, ούτε την αποφορά του θανάτου του. Μέχρι που να κλείσουν τις μύτες τους οι τελευταίοι εναπομείναντες ψηφοφόροι και να πάρουν των ομματιών τους κι αυτοί μαζί με τη Μαριλίζα. Για να παραμείνει ο Βενιζέλος, όπως κάποτε ο Ζίγδης, να φυλάγει Θερμοπύλες, ενώ ο Εφιάλτης έχει κάνει τη δουλειά του και οι Μήδοι έχουν προ πολλού διαβεί.

Ασφαλώς υπάρχει εδώ πεδίο για πικρές σκέψεις. Με πρώτη ότι αυτά παθαίνει μάτια μου όποιος πολύ αγαπάει –την εξουσία. Και είναι έτοιμος να τα δώσει όλα για τα μάτια της. Σκέψη πολλαπλά χρήσιμη για όσους σήμερα την ασκούν. Αλλά και για όσους τη διεκδικούν…

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» το Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012.

ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

             

Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,

                                   μόνος, στον Παράδεισο

                                           Ι

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μαςΚαι θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα

Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

                                          II

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονταιΧωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν

Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκάΟι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νεράΤα «πίστεψέ με» και τα «μη»

Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μαςΠου γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλοΗ γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτεςΚαι τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζίΠάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτεςΤην ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σουΚι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από

        τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώΤο ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντόΣτον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά

Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                           III

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματαΠως χαϊδεύεις, πως φιλάςΠως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες

Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ

Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ

Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτικήΚαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα

Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλοΜες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμαΝα φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μουΝα μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποιΕπειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένοΔεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς

Είμ' εγώ, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, μ'ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς

Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβεςΘα 'ρθει μέρα, μ' ακούςΝα μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι

Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς

Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε

Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούςΝα τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούςΜες στη μέση της θάλασσαςΑπό μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούςΑνεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούςΜε σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςΆκου, άκου

Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;

Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

                                          V

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους

Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω

Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει

Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι

Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα

Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο

Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά

Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικούΜάτια της περηφάνιας και του διάφανουΒυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιόΤις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλοΜόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείςΨηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής

Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή

Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσειΤίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτιαΟύτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο

Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική

Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη

Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο

Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση

Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

                                         VI

Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερηΩραιότερη μες στους χρυσούς ατμούςΗ πέτρα η κοφτερή, ωραιότεραΤα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματαΩραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάςΑήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά

       της θάλασσας

Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκείΝα 'χει ο χρόνος όλος αθωωθείΜες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει

Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί

Πριν από την αγάπη και μαζί

Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι

Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο

Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί

Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο

Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο

Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθούΟ ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς

        τον Παράδεισο!

                                        VII

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρήΈχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.